Phototastic

Waar doe je het eigenlijk voor? Soms zit je, als creatief, wel eens op een dood punt en rijst de gewetensvraag: waarom?! Dan moet je even weer terug naar de basis. Even loskomen van de zakelijke kant, van het ondernemen, met acquisitie en btw-aangiftes en alle andere verplichtingen die erbij horen. Mijn rotsvaste basis is fotograferen, mooie foto’s maken mijn drijfveer. En als je op het punt belandt waarop je denkt: waar doe ik het eigenlijk voor, dan heb je iemand nodig die je daarop wijst. Zoals mijn businesscoach Marco den Hartog. In een gesprek met hem kwam ik tot het inzicht dat ik voor mijzelf ben begonnen om fotograaf te kunnen zijn. En niet andersom. Zoals ik ook geen leraar was om het lesgeven, maar om de fotografie. En eigenlijk is het best lang geleden dat ik een mooie fototentoonstelling heb gezien. Of een collega-fotograaf heb gesproken over inspiratie. Of een natuurgebied inliep om winterfoto’s te maken – steenkoud gehad, maar wat was het prachtig! Dus nu lijkt het me opeens toch ook wel erg leuk om mijn eigen werk te exposeren. Inspiratie! Daar ga ik dan maar eens achteraan. Zodra die btw-aangifte de deur uit is…

Portret van een directeur

Elke directeur moet er een keer aan geloven: op de foto. Een nieuwe website of een persbericht, leuk, we zetten het gezicht van ons bedrijf in de schijnwerpers! De fotograaf wordt besteld, aan hem de eer om er iets moois van te maken. Wat kan de directeur verwachten?

Portret? Persoonlijk of zakelijk

Laten we eerst eens kijken wat het verschil is tussen een ‘gewoon’, persoonlijk portret en een zakelijk portret. Bij een persoonlijk portret gaat het om een kijkje in het karakter van de persoon die op de foto gaat. “Ja, zo ben jij echt!” Je partner, moeder en kinderen zijn blij.

Bij een zakelijk portret gaat het niet in de eerste plaats om het karakter van de directeur. Want wat voor persoon hij ook is, op een zakelijke foto komt hij toegankelijk, betrouwbaar, vriendelijk of krachtig over. Als een goede zakenpartner. Dan zijn de klanten blij.

Daarom moet je als directeur het portret van jezelf bekijken alsof je een klant bent. Hoe kom je over op klant of zakenpartner? Vind je het lastig zelf de beste foto uit te zoeken, dan kun je dat beter overlaten aan de communicatieafdeling en de fotograaf. Die kan, als buitenstaander en als ervaren portretfotograaf, goed beoordelen hoe een portret overkomt.

Dienstbare fotografie

Voor mij als fotograaf heeft dat ook consequenties. Ik houd er rekening mee dat een zakelijk portret geen egotrip van mij is. Het is dienstbare fotografie. Ik zorg ervoor dat de directeur de goede uitstraling heeft. De fotografie is onopvallend goed. Omdat de meeste directeuren weinig tijd hebben, kom ik ruim op tijd om de lichtopstelling alvast neer te zetten. Pas als alles staat, laat ik de directeur ophalen. Eerst even even kennismaken. We maken een praatje – er is altijd wel een onderwerp dat de directeur na aan het hart ligt. En intussen fotograferen. Ik werk altijd met de camera gekoppeld aan de laptop. Handig, want als ik denk: het staat erop, dan kijken we de foto’s meteen terug. Zo weet ik of de foto’s in de smaak vallen, want ook dat is dienstbare fotografie. En ik kan ook alvast de beste foto aanwijzen. En is de directeur tevreden? Dat hoef ik niet te vragen. Het beste bewijs zie ik meestal terug op LinkedIn. Daar prijkt het portret dat ik heb gemaakt als nieuwe profielfoto van de directeur.

Mijn vader

waarom recht uit je hart foto’s maken altijd de mooiste foto’s oplevert

Ik studeerde af op de School voor Fotografie in Den Haag met een fotoserie over dierenartsen. Dat kwam niet uit de lucht vallen. Mijn vader was dierenarts in Drenthe en als jongetje ging ik vaak met hem op pad. Samen langs de boerderijen, dan zag ik hem niet alleen wat vaker, maar er was ook van alles te beleven. Het leukste was een verlossing – er werd een kalfje geboren en mij vader hielp een handje bij de bevalling.

Toen ik serieus begon te fotograferen, vanaf 1977 ongeveer, ging ik nog steeds met mijn vader op pad, maar nu nam ik m’n camera mee. Niemand vond dat vreemd. Ik ging gewoon m’n gang, en leerde veel van foto’s maken onder moeilijke omstandigheden. Zoals in een stal die alleen verlicht is met een paar peertjes.

Al die jaren bleef ik mijn vader af en toe vergezellen. Toen ik een onderwerp zocht voor mijn afstudeerserie, was het dan ook logisch het dicht bij huis te houden: een serie over de dierenarts. En foto’s van een onderwerp dat je na aan het hart ligt, dat worden altijd mooie foto’s. Mijn docenten in Den Haag waren geboeid door het ruige plattelandsleven!

Mijn vader is overleden in 2010, en ik ben blij met alle foto’s die ik van hem heb. Ik heb een aantal foto’s gebundeld in een boekje Elke dag. De beelden die je in dit blog ziet, staan er ook in. Ze zijn gemaakt tussen 1978 en 1990.