Phototastic

zeyen

Drenthe, het landschap van mijn jeugd. Een onopvallend, subtiel landschap met verborgen pareltjes. Zoals de Zeyerstrubben. Een klein bos bij het plaatsje Zeyen. Voor wie het niet weet: strubben is eikenhakhout met allemaal mooie kronkels, die zijn ontstaan door steeds opnieuw snoeien. Tegenwoordig maakt de Zeyerstrubben deel uit van het archeologisch rijksmonument Noordsche Veld.

Ik kom al zeker 35 jaar af en toe in de Zeyerstrubben om foto’s te maken. Vorige week liep ik er weer rond, in de mist. Een sombere sfeer, maar op een of andere manier passend bij dit landschap. Die gekronkelde bomen, dramatisch heffen ze hun takken naar de hemel. Wat een aanstellers.

Je ziet twee foto’s, die van vorige week en een uit 1982. Het landschap is niet veel veranderd, maar ik wel. Toen was ik 21 jaar en bezig aan mijn laatste jaar vwo (geen rekenfout). Fotograferen deed ik met m’n Nikon F2AS met Iford Pan F-film. Ik heb een roodfilter gebruikt om de witte bloemetjes te accentueren. Natuurlijk heb ik de foto’s ook zelf ontwikkeld en afgedrukt. Nu ben ik 54 en is fotografie mijn beroep. Ook deze keer maakte ik zwart-witfoto’s – niet met film, maar digitaal. De foto die je hier ziet is een omzetting van het 36mp-bestand uit de Nikon D810. Met de stitchtechniek  heb ik meerdere opnames aan elkaar geplakt om zo weinig mogelijk scherptediepte te krijgen. Zo krijgt de boom een extra accent. En mag hij in volle glorie opnieuw een aansteller zijn.

bevallen op facebook

Bevallen op Facebook (even wennen kind)

Iets nieuws! Na de loveshoot, bruidsreportage, trash the dress en de newbornshoot is er nu ook geboortefotografie. Vorige week kwam er op mijn Facebook een post voorbij van een fotograaf die trots een serie van 32 bevallingsfoto’s presenteerde. Om met mijn moeder te spreken: “Daar moet ik wel even aan wennen, kind.”

Op zich is het geen gek idee om zo’n belangrijke gebeurtenis te laten vastleggen door een goede fotograaf. Je hebt zelf tenslotte wel iets anders aan je hoofd. En misschien gaat alles zo in een roes voorbij dat je na afloop de helft bent vergeten. Dan ben je blij met een mooie fotoserie. En dat die fotograaf een vreemdeling is, nou ja, de vroedvrouw of de gynaecoloog is ook geen persoonlijke vriend.

Maar dan komt het. De fotograaf heeft de serie af, je bent er blij mee, hij vraagt of het op Facebook mag en je zegt ja. Dat betekent dus dat ik, iemand die je helemaal niet kent, via via meekijkt bij jouw bevalling. Wil je dat echt? Ik heb zelf ook foto’s van de geboorte van mijn kinderen. Maar die laat ik heus niet aan de hele wereld zien. Omdat ik dat privé vind. Het is een herinnering aan wat voor mij de belangrijkste momenten in mijn leven waren. En ook de intiemste.

Dus ja, ik moet even wennen aan jouw mooiste momenten die nu op Facebook staan. Tussen de selfies, de kattenfilmpjes, de borden warm eten, Louis van Gaal en bierdrinkende matties. Op de een of andere manier degradeert dat die prachtige gebeurtenis van de geboorte. Ik snap wel dat de jongere generatie gewend is alles te delen. Maar er is een grens en die leg ik bij geboortefoto’s op Facebook.