Of de grens tussen egotrip en kunst met respect voor de ander
Fotograaf des vaderlands Robin de Puy werd voor het Volkskrantmagazine door vijf fotografen geportretteerd. Met vijf fotografen krijg je natuurlijk vijf totaal verschillende beelden –een interessante serie. In de Volkskrant vertelt Robin de Puy over de totstandkoming van de serie.
Staartje
Maar dat stuk krijgt nog een staartje. Op haar Facebookpagina kwam ze namelijk nog terug op de foto die Jouk Oosterhof van haar had gemaakt. Robin verontschuldigt zich ervoor dat ze bij nader inzien toch niet ‘naakt op een tafel in de tuin’ gefotografeerd wilde worden. De foto was wél gemaakt, omdat ze ‘geen restricties wilde opleggen, want een goede foto staat boven ijdelheid of angst.’ Achteraf vond ze toch dat ze haar eigen grens had overschreden. Ze vroeg Jouk Oosterhof de blote foto niet te plaatsen. En bedankt haar vervolgens dat die daar geen probleem van maakt.
Scoringsdrang
Dat is natuurlijk heel vriendelijk van Robin. Maar hoe zit het met de excuses van Oosterhof aan De Puy?! Waarom vroeg Oosterhof aan haar model, een collega-fotograaf, om naakt op een tafel te gaan liggen? Ik vind dat nogal ver gaan. Natuurlijk is de rol van het naakt in de kunst klassiek. Daar is niks op tegen. Maar hier neigt het naar egotripperij van de fotograaf Oosterhof. Wat zou ze gedacht hebben: kom op jongens, dit is mijn kans, mooie jonge vrouw, sex sells? Was het scoringsdrang? Wat moet zo’n beeld uitdrukken? Ik vraag me af wat daar in vredesnaam achter zit. Voor mij wordt er hier gebalanceerd op de grens van zuivere portretkunst en egotripperij. Iets anders kan ik er niet van maken.
Respect
Eerlijk gezegd raakt me dit nogal. Ik was er boos over! Toen ik nadacht over mijn emoties kwam ik tot de conclusie dat het te maken heeft met respect. Respect voor degene die je portretteert. En als je als fotograaf ook maar enigszins aanvoelt dat de ander het moeilijk heeft met jouw suggesties, niet op z’n gemak is of er misschien niet helemaal achter staat, dan houd je daar rekening mee. Ook al zegt het model heel stoer dat alles kan. Mensen fotograferen is mensen aanvoelen en vervolgens hun gevoelens respecteren. Dan werk je goed samen, dan ontstaat een sfeer van vertrouwen waarin het model zich durft over te geven aan de camera. Niet dat ik zo’n heilig boontje ben, maar ik zou het zelf niet in mijn hoofd halen geen respect te tonen voor de persoon die ik fotografeer. Trouwens, welk bedrijf zou mij dan nog inhuren? Goed samenwerken is een eerste vereiste wanneer je werkt in opdracht van bedrijven en organisaties. Respect en vertrouwen zijn de bestaansgrond van mijn werk. Altijd.
Geef een reactie